Zatte Vrienden Punt NL

[de klaas]

Crisiswraak

Het sjaaltje, de Vespa, het getailleerde jasje, de blote voeten in de schoenen en dan die aanstellerige zonnebril in dat iets te lange, achterovergekamde haar. Amsterdamse makelaars. Zelfverzekerd scooterden ze door de stad. Ik heb het over de moddervette jaren.
Fred en Ellen weten er nog alles van. Zij zochten jaren een huis. Hoewel? Een etage was ook goed. Kamer, slaapkamer, badkamer, rommelkamer en keuken. Dat zochten zij. Een gewone Amsterdamse verdieping. Liefst in de Pijp. De Rivierenbuurt of de Watergraafsmeer was ook goed. Of ze veel geld hadden? Nee. Fred oefende als advocaatje in een juristenkolos aan de Zuidas en Ellen werkte bij een totaal zinloze en volstrekt overbodige damesglossy.
Afhankelijk van de makelaars. Zij gunden jou een huis of niet. Je moest een vriendje zijn. Of een vriendje van een vriendje. Of een kennis van een vriendje van een vriendje. Dan had je een kleine kans op iets behoorlijks en betaalbaars. Anders niet.
En de bescheiden Fred en Ellen waren dat niet. Zagen ze iets op Funda dan belden ze het dienstdoende makelaarskantoor en dat was het dan. Zelden kwam het tot een bezichtiging. De makelaar was er niet en zou terugbellen, maar meestal deed hij dat gewoon niet. En kwam het wel tot een afspraak dan belde hij meestal op het laatste moment af. Soms zelfs als ze al een kwartiertje voor het te bezichtigen huis stonden te kleumen. Als hij überhaupt belde. Hoe vaak was hij helemaal niet komen opdagen?
Tweeënhalf jaar had deze ellende geduurd. Zeker honderd huizen hebben ze gezien, of liever gezegd: niet gezien. Uiteindelijk hebben ze iets duurs gekocht. Ze moesten binnen een kwartier beslissen, anders ging het naar een ander. Het dwingende, oh zo arrogante makelaarstoontje herinnert Fred zich nog zo goed. Die blik en lach. Gruwel!
Fred voelde zich genaaid. Niet door die ene makelaar, maar door al die patsertjes, die hem meer dan twee jaar in de houdgreep hebben gehad. Hij zon op wraak. Zoete wraak. En iedereen weet dat wraak koud gegeten dient te worden.
En nu is de crisis. Kredietcrisis wel te verstaan. Het blad waar Ellen voor werkte is opgeheven, dus zit zij voorlopig zonder werk. Fred is sinds half december thuis. Na een kort en overduidelijk gesprek zonder kopje koffie mocht hij weg. Kans op een nieuwe baan is er voorlopig niet. Niet voor Fred en niet voor Ellen.
Wat ze nu doen? Ze zijn druk. Waarmee? Met een nieuwe hobby: makelaartje pesten. Zeer vermakelijke bezigheid. Hoe? Simpel. Ze kijken op het overvolle Fundi, vinden een huis en maken een afspraak. De makelaar is altijd op kantoor en anders belt hij binnen twintig minuten terug. Ze laten hem een kwartiertje wachten voor het aan te kopen pandje. Sorry. File. En dan gaat vooral Fred los. Tergend langzaam sleept hij zich door het huis. Wil alles weten. Hij klopt op muren, meet hoogtes, voelt in de kelder of er geen vocht is en hij stelt vragen, heel veel vragen. Als hij het koopt gaat hij wel verbouwen. Als dat ten minste kan. Misschien wil de makelaar uitzoeken of die ene muur een draagmuur is? En wat is het bestemmingsplan? En hoe zit het met de erfpacht? En mag hij een dakterras? En een serre? Dat moet de makelaar even uitzoeken. En als hij alles heeft uitgezocht belt hij of hij het wel of niet doet. Hij belt alleen niet. En komen? Ach, een mens vergeet wel eens wat.
Het is genieten om de bijna failliete makelaars onderdanig te zien spartelen. Met het zweet op hun voorhoofd doen ze de meest prachtige voorstellen. Ze kunnen proberen er nog een bedrag af te krijgen. Ze weten namelijk dat de eigenaar redelijk klem zit met twee huizen. Als ze ‘’s avonds willen kijken kan dat ook. Of in het weekend. Wat kan paniekvoetbal amusant zijn. Fred en Ellen zoeken voorlopig geen ander werk. Waarom niet? Dit is de leukste tijd van hun leven. Nuttig en leerzaam.
Zeer, zeer leerzaam.

[Xander]

Zo, eigen ervaring of ben je een (goed) boek aan het schrijven? Maar het lijkt me inderdaad een heerlijk gevoel om al die omhoog gevallen yuppen ook eens te laten zweten.